Superman Returns - Brian Singer (2006)

Είναι το λιγότερο ελπιδοφόρο ένας Superman του 2006 να ξεκινάει με τον προβληματισμό αν ο κόσμος χρειάζεται ή όχι τον Superman. Σου δίνει κάτι σαν υπόσχεση ότι τουλάχιστον δε θα χάσεις το δίωρο σου. Κάπου ανάμεσα στις φαντεζί διασώσεις και τις αστείες περούκες του Lex Luthor βρίσκεις την ουσία, γύρω από το θέμα του αν η κοινωνία μας στην οποία πλέον κυριαρχεί το μέσο, το μέτριο και αδιάφορο χρειάζεται υπερ-ήρωες.
Αν δεχτούμε λοιπόν ότι χρειάζεται, καλό θα είναι να ανακαλύψουμε και το προφίλ τους ώστε να ταιριάζουν με αυτήν. Είναι λογικό καθώς αλλάζει η κοινωνία να αλλάζει και ο εκάστοτε ήρωας της. Στη χώρα μας για παράδειγμα ήρωας της δεκαετίας ήταν ο Ζαγοράκης – δε ξέρω αν είναι ανησυχητικό αυτό. Στη ταινία ο εξ’ ορισμού φλώρος Superman μοιάζει πιο φλώρος από ποτέ. Έχει περισσότερες αδυναμίες και είναι πιο κοντά στον –μέτριο – άνθρωπο του σήμερα. Σώζει κόσμο σε κεντρικά σημεία της πόλης ώστε ο κάθε μπόμπιρας που σέβεται τον εαυτό του να μπορεί να καταγράφει το γεγονός στο κινητό του τηλέφωνο. Ως άνθρωπος – Clark – είναι ένα τίποτα για τη Lois και ως υπεράνθρωπος σώζεται απ’ αυτήν. Ίσως λοιπόν ένας τέτοιος Superman να μη μας χρειάζεται πλέον ή ίσως η ο κόσμος μας να έχει γίνει τόσο μέτριος ώστε να του αναλογεί ένας μέτριος ήρωας.
Σκεπτόμενος όλα αυτά μέσα από τη θέαση της ταινίας λες ένα μεγαλοπρεπέστατο “εύγε” στον Singer – έναν σκηνοθέτη με αρκετό ταλέντο που δυστυχώς εδώ και χρόνια το σπαταλά σε projects που δε τον αφήνουν να εκφραστεί όπως θέλει - για τα ερωτήματα που θέτει. Το κακό δυστυχώς είναι πως πλέον στον Superman και σε κάθε αντίστοιχο του, εκεί που νοιώθεις ικανοποίηση πάντα θα υπάρχει ένα παιδάκι που ξαφνικά σπρώχνει ένα πιάνο για να σκοτώσει τον κακό ώστε να σου χαλάσει τη διάθεση. Πάντα εμφανίζονται υπερβολές από το πουθενά αλλά και δυσάρεστες εκπλήξεις – στη προκειμένη ο αγαπημένος μου Spacey που κάποτε κέρδιζε για πλάκα τις εντυπώσεις σε δεύτερους ρόλους χωρίς να κοπιάσει, ενώ τώρα ιδρώνει και είναι εμφανές. Να ασχοληθείς λοιπόν σοβαρά ή να προσπεράσεις αδιάφορα ; Να κρατήσεις ίσως τα όποια καλά μπορείς να εκμαιεύσεις από τη ταινία και απλά να αδιαφορήσεις για τα υπόλοιπα μια που δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που τα βλέπεις.
Σαν τελικό συμπέρασμα λοιπόν έχουμε το ότι μάλλον ο κινηματογραφικός κόσμος δε χρειάζεται τον Superman. Άλλωστε ένα χρόνο περίπου μετά τη κυκλοφορία του ήδη ψιλοξεχάστηκε. Όλα αυτά στη ταινία περί πιο ανθρώπινου και λιγότερο super ήρωα θα είχαν πχ βάση με ένα φινάλε τέτοιο που θα υπονοούσε και το κλείσιμο του κεφαλαίου Superman. Μαθαίνοντας λοιπόν ότι γυρίζεται νέος, και πιθανότατα και νέοι στο μέλλον οδηγούμαστε στη θλιβερή διαπίστωση ότι οι μόνοι που τον χρειάζονται είναι τα μεγάλα κινηματογραφικά studio

Home sweet home

Επειδή ο καιρός ευτυχώς περνάει και σε 2 μήνες το πολύ θα βρίσκομαι και πάλι στην αγαπημένη Θεσσαλονίκη ψάχνοντας το νέο μου φτωχικό, πολλές είναι οι εικόνες σπιτιών που μου έρχονται στο μυαλό τελευταία. Για να σας δω λοιπόν μικροί blogοφίλοι, τόσες ταινίες έχετε δει πείτε μου τα καλύτερα σπίτια που είδατε ποτέ στο σινεμά - με έμφαση στον εσωτερικό χώρο - , αυτά για τα οποία ζηλεύατε τους πρωταγωνιστές, αυτά που βάζετε υποθετικά τον εαυτό σας μέσα. Και αν είναι και προσιτα προς όλους ακόμη καλύτερα - μη μου πει κανείς το Xanandu δηλαδή

Ξεφυλλίζοντας...

... διάφορα βιβλία έπεσε το μάτι μου σ'ενα κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη για τον Αντονιόνι με αφορμή το Πέρα από τα Σύννεφα. Από τη συλλογή κειμένων Πέρα από τον Κινηματογράφο

" (...)Όλα είναι τόσο ασταθή και αβέβαια στον κόσμο του Αντονιόνι, που είναι ο κόσμος μας, που στο έργο του το φυσικό παίρνει τις διαστάσεις του μεταφυσικού. Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο κατόρθωμα του Αντονιόνι: έδωσε στο απολύτως καθορισμένο και συγκεκριμένο φυσικό τις διαστάσεις του ακαθόριστου ή δυσκαθόριστου μεταφυσικού. Θα μπορούσαμε να πούμε πως στον Αντονιόνι η εκκοσμικευμένη μεταφυσική ορίζεται σαν αλλοτρίωση: αποξένωση απ'τον ίδιο τον εαυτό μας, απομάκρυνση απ'την ίδια μας την ανθρώπινη φύση,αυτοαποϋπαρξιοποίηση, ας το πούμε έτσι αδόκιμα, της ίδιας μας της ύπαρξης. Ο Αντονιόνι είναι ο προφήτης του κόσμου που έρχεται. Τον 21ο αιώνα δε θα υπάρχουν ούτε θεοί ούτε δαίμονες που να εγγυώνται την ηθικότητα οι μεν, την ανηθικότητα οι δε. Δε θα υπάρχουν ούτε καλοί ούτε κακοί. Θα υπάρχουν μόνο χλιαροί και ανούσιοι, μόνιμα φοβισμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό, που θα τρέχουν να καλύψουν το υπαρξιακό τους κενό με "επιτυχίες" πλήρεις οικονομικού και κενές ουσιαστικού νοήματος, γιάπις. Την έλευση των οποίων προείπε ο Αντονιόνι μ'έναν συναρπαστικό τρόπο στην Εκλειψη(1962). Αλήθεια γιατί δεν πήγαν στο ραντεβού τους ο Πιέρο και η Βιτόρια, οι ήρωες της ταινίας; Γιατί "εξέλιπαν" αυτόματα και αυθόρμητα και οι 2, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος ; Μα, διότι δεν τους ενδιαφέρει κανενός είδους προσέγγιση(...)"

Λυπάμαι που το βράδυ της Παρασκευής ήμουν 504 χλμ πιο βόρεια απ'ότι έπρεπε.Ευελπιστώ να δώσω το παρόν σε κάτι παρόμοιο στο μέλλον

The Fountain - Darren Aronofsky (2006)

Ο Θεός δημιουργώντας τον κόσμο έφτιαξε 2 δέντρα. Το δέντρο της Γνώσης και το δέντρο της Ζωής. Όταν ο Αδάμ και η Εύα γεύτηκαν τον απαγορευμένο καρπό από το δέντρο της Γνώσης, έχασαν την ευκαιρία να γευτούν και το δέντρο της Ζωής. Χρειαζόταν ένα μέρος τόσο δύσβατο και μακρινό - όχι με τη "γεωγραφική" έννοια του όρου - για να κρυφτεί το δέντρο της Ζωής ώστε μόνο οι άξιοι, οι ικανότεροι να καταφέρουν να γευτούν τους χυμούς του.

Σύμφωνα με τον Aronofsky λοιπόν το ιδανικότερο μέρος είναι τα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής. Με οδηγό το απόλυτο συναίσθημα, την αγάπη, μόνον αυτοί που θα το νοιώσουν στον υπέρτατο βαθμό θα έχουν την ευκαιρία να βρουν το ελιξήριο της ζωής. Αυτό που θα τους δώσει τη δυνατότητα να υπερβούν τις συντεταγμένες του χωροχρόνου και να κάνουν ένα το Περού του 15ου αιώνα, τον σύγχρονο κόσμο και το υπερπέραν του μέλλοντος. Βάζοντας τα ίδια 2 πρόσωπα και ενώνοντας σχεδόν, μέσω του μοντάζ, σκηνές που ανήκουν σε διαφορετικές περιόδους ο Aronofsky προσπαθεί σε όλη τη ταινία να καταργήσει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Η προσπάθεια απαιτεί πάντα και παντού τον ίδιο κόπο, την ίδια θυσία, την αφοσίωση ολόκληρου του είναι σου δηλαδή στο πρόσωπο που αγαπάς.
Οι υποσχέσεις ότι οπτικά τουλάχιστον θα βλέπαμε κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί μάλλον έκαναν τελικά κακό στην εικόνα της ταινίας . Άλλωστε το πρόβλημα το έχει η ίδια η φράση που ειπώθηκε και όχι το τελικό αποτέλεσμα - κανείς μάλλον σήμερα δε δικαιούται να υποσχεθεί κάτι τέτοιο,άσχετα με τις δυνατότητες του. Η εικόνα της ταινίας είναι σίγουρα εντυπωσιακή με τον Aronofsky να μην έχει εγκαταλείψει κάποιες εμμονές του παρελθόντος - τα επαναλαμβανόμενα ίδια πλάνα για παράδειγμα - και να χρησιμοποιεί περίεργες λήψεις αλλά και τη τεχνολογία όπου χρειάζεται. Εκεί που το παρατράβηξε λίγο είναι μάλλον το φινάλε καθώς με υπερφορτωμένη εικόνα από εφέ δεν είναι εύκολο να βγάλεις ποίηση - όχι ότι εφέ και ποίηση δεν συνδυάζονται, θυμηθείτε τί έκανε ο Kubrick. Η οριστική συνένωση του χώρου και του χρόνου δεν κατορθώνει να κορυφώσει αυτό που βλέπαμε τη προηγούμενη ώρα και χωρίς να αφήνει ακριβώς απορίες, δίνει την αίσθηση του ανικανοποίητου, του ανολοκλήρωτου.
Βέβαια η γενική εικόνα δεν χαλάει από αυτή τη παρατήρηση και το Fountain σηματοδοτεί την αναμενόμενη επιστροφή του Aronofsky και μάλιστα με θέμα υψηλότερων απαιτήσεων. Η ζωή, ο θάνατος, η αναζήτηση της αγάπης, η αιώνια ευτυχία γίνονται θέματα σαφώς επίκαιρα στην πιο flat πλέον καθημερινότητα μας. Το εξωπραγματικό περίβλημα της ταινίας μοιάζει ιδανικό για να στρέψει το ενδιαφέρον μας πάνω στα θέματα αυτά και ο καθένας να βάλει τον εαυτό του ίσως στη θέση των ηρώων, αξιολογώντας κατά κάποιο τρόπο δικές του πράξεις και θυσίες γι'αυτό που ονομάζουμε αγάπη.

ps : Άσχετο αλλά δεν είναι λίγο γελοίος ο Jackman χωρίς μαλλιά ;