Ο γράφων σιγά σιγά αρχίζει να φοράει όλο και πιο σπάνια τα χακί και σχεδιάζει ήδη τη νέα του ζωή. Στο μεσοδιάστημα παλεύει να δει αυτά που έχασε φέτος στις αίθουσες ( και εκπλήσσεται ευχάριστα από τον νέο Bond), ξαναβλέπει παλιά και αγαπημένα (τελικά το Shadow of the doubt τη τρίτη φορά είναι καλύτερο),χαιρετίζει νέους bloggers, ψάχνει όμορφα και φθηνά έπιπλα, διαλέγει καινούριο pc για να μεγαλουργήσει μαζί του τα επόμενα χρόνια,ξαναβρίσκει φίλους. Πότε λοιπόν να γράψει ο δύσμοιρος ; Ανανέωση στη ζωή, ανανέωση και στο blog. Σύντομα ελπίζω
Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007
Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007
Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007
Stranger than fiction - Marc Forster (2006)
Σύμφωνα με το σενάριο της ταινίας, ένας απλός, καθημερινός αστός ανακαλύπτει έντρομος πως είναι ο ήρωας του επόμενου βιβλίου μιας γνωστής συγγραφέως, που πάσχει εδώ και καιρό από writer's block - αδυναμία έμπνευσης κατά κάποιο τρόπο. Το υποψιάζεται όταν σε μία από τις καθημερινές του συνήθειες ακούει ξαφνικά τη φωνή της από το πουθενά να αφηγείται οτιδήποτε κάνει και το συνειδητοποιεί αργότερα με τη βοήθεια ενός καθηγητή λογοτεχνίας.
Η πιο μεγάλη επιτυχία του Forster είναι πως κατορθώνει ένα τέτοιο απίθανο σενάριο, που στα χέρια κάποιου ανίδεου πολύ εύκολα γινόταν ανόητη φάρσα, να το μετατρέψει σε ένα εύστοχο σχόλιο για τη καθημερινότητα στη μεγαλούπολη.Να τα πάρουμε με τη σειρά ; Ο Will Ferrell ( η πιο συμπαθής αρκουδόφατσα του Hollywood) κάνει τα πάντα σύμφωνα με το ρολόι - ατζέντα του. Από τη στιγμή που ξυπνά, με συγκεκριμένες κινήσεις προϊόντα μελέτης για εξοικονόμηση χρόνου, μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθεί έχει προγραμματίσει τα πάντα. Η ζωή του είναι βαρετή, η δουλειά του το ίδιο, παρ' όλα αυτά δε δείχνει να ανησυχεί. Και μας φαίνεται περίεργο που ένας τέτοιος τύπος είναι ήρωας βιβλίου που ετοιμάζει μια συγγραφέας με πρόβλημα έμπνευσης ; Μα, τί πιο εύκολο γι'αυτήν. Για να περιγράψει έναν μήνα από τη ζωή του, γράφει απλά τις λεπτομέρειες μιας μέρας και το αποτέλεσμα το πολλαπλασιάζει επί 30. Δεν έχει να διηγηθεί απρόοπτα, επεισόδια που σπάζουν τη μονοτονία της ζωής του ήρωα. Τι κερδίζει με κάτι τέτοιο θα μου πείτε. Γίνεται αιχμηρή, δίνει στο κοινό της ένα είδος ανθρώπων που δυστυχώς πολλαπλασιάζονται. Τους βλέπουμε στο Λονδίνο,το Τόκιο,τη Νέα Υόρκη και αλλού και συνειδητοποιούμε πως ζουν απλά περιμένοντας το θάνατό τους. Είναι μάλιστα πιθανό να μην ενδιαφερθεί και κανείς όταν έρθει το μοιραίο.
Η αλλαγή στη ζωή του Ferrel θα έρθει όταν αυτός παρεκκλίνει από το Πρόγραμμα - Ευαγγέλιο που τηρεί με ευλάβεια. Όταν το απρόοπτο λοιπόν αντικαθιστά τη ρουτίνα όλο και κάτι μπορεί να φτιάξει τη μέρα του. Σίγουρα δε μπορεί να τη κάνει χειρότερη πάντως. Κάπως έτσι από το κερασμένο μπισκότο της Maggie Gyllenhaal (Maggie ohh Maggie, πόσο την αγαπώ αυτή τη κοπέλα...) έρχεται η πρώτη παρεξήγηση, η έκρηξη συναισθημάτων. Κάπως έτσι σβήνει η μονοτονία, από μια φαινομενικά ακίνδυνη ατασθαλία. Είναι τόσο εύστοχα όλα αυτά που συγχωρούνται και τα - αναμενόμενα -κλισέ από ένα σημείο και μετά. Όσο για το φινάλε, θυμηθείτε τις ατάκες του Hoffman : It's not bad, it's ok. Αυτοσαρκαστικό πάνω απ'όλα και καυστικό ίσως καθώς με τα συμβατικά τελειώματα που βομβαρδιζόμαστε τελευταία σκεφτείτε πόσες φορές έχετε πει και εσείς αυτές τις ατάκες.
Ο Forster λοιπόν μάλλον έκανε περήφανο τον Kafka. Ο εγκλωβισμένος στον ίδιο του το κόσμο, χωρίς να το έχει καταλάβει ονειρεύεται τρόπους να αποδράσει. Έστω και με σύμμαχο αλλόκοτα ή φανταστικά περιστατικά κάποια στιγμή κάνει την επανάστασή του, εκτός πια αν είναι τόσο γοητευτικοί οι αριθμοί - και σε μένα αρέσουν δε λέω - ώστε να τους αποστηθίζει για μια ζωή μέχρι κάποια μέρα ένα λεωφορείο να πέσει κατά λάθος πάνω του. Η αναλογία αυτών που θα πούν "κρίμα τον άνθρωπο" προς αυτών που θα κλάψουν για τον ίδιο τον Harold - το όνομα του ήρωα - θα είναι δυστυχώς ανατριχιαστικά μεγάλη.
Η πιο μεγάλη επιτυχία του Forster είναι πως κατορθώνει ένα τέτοιο απίθανο σενάριο, που στα χέρια κάποιου ανίδεου πολύ εύκολα γινόταν ανόητη φάρσα, να το μετατρέψει σε ένα εύστοχο σχόλιο για τη καθημερινότητα στη μεγαλούπολη.Να τα πάρουμε με τη σειρά ; Ο Will Ferrell ( η πιο συμπαθής αρκουδόφατσα του Hollywood) κάνει τα πάντα σύμφωνα με το ρολόι - ατζέντα του. Από τη στιγμή που ξυπνά, με συγκεκριμένες κινήσεις προϊόντα μελέτης για εξοικονόμηση χρόνου, μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθεί έχει προγραμματίσει τα πάντα. Η ζωή του είναι βαρετή, η δουλειά του το ίδιο, παρ' όλα αυτά δε δείχνει να ανησυχεί. Και μας φαίνεται περίεργο που ένας τέτοιος τύπος είναι ήρωας βιβλίου που ετοιμάζει μια συγγραφέας με πρόβλημα έμπνευσης ; Μα, τί πιο εύκολο γι'αυτήν. Για να περιγράψει έναν μήνα από τη ζωή του, γράφει απλά τις λεπτομέρειες μιας μέρας και το αποτέλεσμα το πολλαπλασιάζει επί 30. Δεν έχει να διηγηθεί απρόοπτα, επεισόδια που σπάζουν τη μονοτονία της ζωής του ήρωα. Τι κερδίζει με κάτι τέτοιο θα μου πείτε. Γίνεται αιχμηρή, δίνει στο κοινό της ένα είδος ανθρώπων που δυστυχώς πολλαπλασιάζονται. Τους βλέπουμε στο Λονδίνο,το Τόκιο,τη Νέα Υόρκη και αλλού και συνειδητοποιούμε πως ζουν απλά περιμένοντας το θάνατό τους. Είναι μάλιστα πιθανό να μην ενδιαφερθεί και κανείς όταν έρθει το μοιραίο.
Η αλλαγή στη ζωή του Ferrel θα έρθει όταν αυτός παρεκκλίνει από το Πρόγραμμα - Ευαγγέλιο που τηρεί με ευλάβεια. Όταν το απρόοπτο λοιπόν αντικαθιστά τη ρουτίνα όλο και κάτι μπορεί να φτιάξει τη μέρα του. Σίγουρα δε μπορεί να τη κάνει χειρότερη πάντως. Κάπως έτσι από το κερασμένο μπισκότο της Maggie Gyllenhaal (Maggie ohh Maggie, πόσο την αγαπώ αυτή τη κοπέλα...) έρχεται η πρώτη παρεξήγηση, η έκρηξη συναισθημάτων. Κάπως έτσι σβήνει η μονοτονία, από μια φαινομενικά ακίνδυνη ατασθαλία. Είναι τόσο εύστοχα όλα αυτά που συγχωρούνται και τα - αναμενόμενα -κλισέ από ένα σημείο και μετά. Όσο για το φινάλε, θυμηθείτε τις ατάκες του Hoffman : It's not bad, it's ok. Αυτοσαρκαστικό πάνω απ'όλα και καυστικό ίσως καθώς με τα συμβατικά τελειώματα που βομβαρδιζόμαστε τελευταία σκεφτείτε πόσες φορές έχετε πει και εσείς αυτές τις ατάκες.
Ο Forster λοιπόν μάλλον έκανε περήφανο τον Kafka. Ο εγκλωβισμένος στον ίδιο του το κόσμο, χωρίς να το έχει καταλάβει ονειρεύεται τρόπους να αποδράσει. Έστω και με σύμμαχο αλλόκοτα ή φανταστικά περιστατικά κάποια στιγμή κάνει την επανάστασή του, εκτός πια αν είναι τόσο γοητευτικοί οι αριθμοί - και σε μένα αρέσουν δε λέω - ώστε να τους αποστηθίζει για μια ζωή μέχρι κάποια μέρα ένα λεωφορείο να πέσει κατά λάθος πάνω του. Η αναλογία αυτών που θα πούν "κρίμα τον άνθρωπο" προς αυτών που θα κλάψουν για τον ίδιο τον Harold - το όνομα του ήρωα - θα είναι δυστυχώς ανατριχιαστικά μεγάλη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
