Λίγες μέρες πριν τον Σεπτέμβρη, οπότε και ξεκινά ως είθισται η νέα κινηματογραφική σαιζόν, έρχεται και η αγαπητή λίστα με τα καλύτερα του 2007-08. Αφού είδα ελπίζω όσα έπρεπε να δω, σε μια χρονιά που ο ελεύθερος χρόνος για μένα ήταν πολυτέλεια, το συμπέρασμα που βγαίνει πως εκεί που άλλες χρονιές έψαχνες με το ζόρι ταινίες για να συμπληρώσεις τη δεκάδα, φέτος αναγκαζόσουν και έσβηνες αρκετές για να μπορέσουν να γίνουν 10 στο τέλος. Ήταν η καλύτερη αναμφίβολα σαιζόν της δεκαετίας, καθώς οι περισσότεροι γνωστοί σκηνοθέτες φάνηκαν αντάξιοι του ονόματος τους , ενώ υπήρξαν και αρκετά ντεμπούτα εκπλήξεις. Εύχομαι μια ανάλογη συνέχεια φέτος και χαίρομαι που μάλλον θα έχω πολύ περισσότερο χρόνο για κινηματογραφικές αναζητήσεις.
10. Ratatouille
Animation αποκλειστικά για ενήλικες καθώς οι σκηνές γέλιου που είναι φτιαγμένες για παιδιά είναι πολύ λίγες. Ακόμη και ο προφανώς βρώμικος αρουραίος μπορεί να γίνει ο καλύτερος σεφ του Παρισιού, αρκεί να το θελήσει. Απλό και συνάμα άκρως απολαυστικό, δίνει την εντύπωση - όπως και το επερχόμενο Wall-E - πως πολλά ιδιοφυή μυαλά βρίσκονται πίσω από το χώρο των κινουμένων σχεδίων
9. In Bruges
Οι πιο περίεργες διακοπές της χρονιάς ξεχωρίζουν γιατί έχουν τις ιδανικές δόσεις δράματος και χιούμορ που λειτουργούν ως αντίβαρο το ένα για το άλλο. Απολαυστικοί πρωταγωνιστές, πολλά ευφυολογήματα αλλά και - το μόνο foul - παρατραβηγμένο φινάλε.
8. Michael Clayton
Το ντεμπούτο του Tony Gilroy ξεχωρίζει έχοντας ως ατού 2 εξαιρετικούς βοηθητικούς χαρακτήρες που εκφράζουν το καλό και το κακό, βάζοντας τον πρωταγωνιστή George Clooney σχεδόν μπερδεμένο κάπου στη μέση να προσπαθεί να ξεδιαλύνει την κατάσταση. Εξαιρετικό κείμενο - ειδικά οι μονόλογοι του Wilkinson - σε ένα φιλμ που φλερτάρει με διάφορα είδη χωρίς να καταλήγει στο τί ακριβώς είναι. Αυτό πιθανά είναι και η μεγαλύτερη γοητεία του
7. No Country for Old Men
Ένα τέλειο θέμα, η αδυναμία της παλαιάς γενιάς να κατανοήσει τους νεοβάρβαρους, δοσμένο από 2 βιρτουόζους και αθεράπευτους σινεφίλ μπορεί να γίνει η ταινία ορόσημο. Η εξυπνακίστικη διάθεση όμως των Coen και η πρόθεση τους να στήνουν άψογες αλλά καμιά φόρα χωρίς νόημα σκηνές, δεν βοηθά στη δημιουργία ενός αριστουργήματος. Είναι πάντως ένα σπουδαίο κινηματογραφικό γεγονός και μια απο τις καλύτερες ταινίες τους που επιζητά την πολλαπλή θέαση ώστε να γίνουν κατανοητές οι ανησυχίες τους για τη ζωή και τον θάνατο, το παρελθόν και το μέλλον.
6. Sweeney Todd : The Demon Barber of Fleet Street
Από τις εκπλήξεις, όχι φυσικά γιατί ο Burton δεν έχει την ανάλογη ποιότητα αλλά γιατί έμοιαζε κορεσμένος τα τελευταία χρόνια. Το καλύτερο μαύρο χιούμορ, δυνατή ιστορία εκδίκησης αλλά και φανέρωση των ικανοτήτων - και - στο μιούζικαλ του Depp.
5. Taxidermia
Αν και του 2006, αλλά παιγμένο φέτος στις αίθουσες, το αριστούργημα του Gyorgy Palfi - δείτε το εξαιρετικό πρώτο του φιλμ , Hukkle - είναι ασυμβίβαστο στη παρουσίαση των αλληγορικών εικόνων του. Πώς ξεκίνησε και πώς κατέληξε ο κομμουνισμός στην Ουγγαρία, αλλα και γενικότερα στην ανατολική Ευρώπη του 20ου αιώνα μέσα από μια σειρά άλλοτε σπαρταριστών και άλλοτε αποκρουστικών επεισοδίων. Για γερά νέυρα και στομάχια.
4. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
'Η μήπως το αντίθετο ; Η κινηματογραφική ειρωνεία σε όλο της το μεγαλείο. Ο Dominik αποδομεί το κλασικό γουέστερν και μετά από 2,5 ώρες μαγευτικών εικόνων - πολυ καλή δουλειά στη φωτογραφία - δίνει τη δική του άποψη για τους ήρωες και αντιήρωες της Δύσης. Σε μεγάλα κέφια Pitt και Affleck στηρίζουν όπως πρέπει αυτό το περίεργο δίπολο που κατατάσσει την ταινία στις εκπλήξεις της χρονιάς καθώς ο σκηνοθέτης είχε να εμφανιστεί από το 2002 και το μέτριο τότε Chopper.
3. 4 Months, 3 Weeks and 2 Days
...Και πως τερματίζονται σε μια οδυνυρή ημέρα. Το μεγάλο όπλο του Mungiu είναι πως μέσα από μια άσχημη προσωπική ιστορία, χωρίς να δίνει σαφείς πληροφορίες για το περιβάλλον που λαμβάνει χώρα, αφήνει να εννοηθούν τα πάντα μέσω των εικόνων του. Φθηνή παραγωγή που συστήνει στον κόσμο ένα αυθεντικό κινηματογραφικό ταλέντο που γνωρίζει πολύ καλά πως να μην κάνει μελό μια ιστορία που μοιραία οδηγεί προς τα εκεί, αλλά φλερτάροντας με το θρίλερ δίνει τελικά μια παρουσίαση της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης μιας ολόκληρης εποχής.
2. Zodiac
Μαζί με το πρώτο, οι 2 ογκόλιθοι της φετινής χρονιάς. Μια ιστορία για τις εμμονές, με εμμονοληπτικούς ήρωες από έναν κατ΄ εξοχήν εμμονοληπτικό σκηνοθέτη. Το σύγχρονο Vertigo ίσως, καταπιάνεται - τι ειρωνεία - με μια πραγματική και άλυτη ως σήμερα αστυνομική υπόθεση, εστιάζοντας στις προσωπικές ζωές αυτών που τις παράτησαν με σκοπό την επίλυσή της. Στα 150 λεπτά του δεν υπάρχει πλάνο που να μην ελέγχθηκε μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας από τον Fincher και για το οπτικό αποτέλεσμα αλλά και για την ομαλή συνέχεια των γεγονότων, δίνοντας έτσι ένα τελικό αποτέλεσμα απίστευτης συνοχής με σεβασμό προς το θεατή και χωρίς καμία διάθεση εντυπωσιασμού.
1.There Will Be Blood
Απλά το καλύτερο και όχι μόνο φέτος. Ο σπουδαίος Paul Thomas Anderson είχε ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχυ με την πολύχρονη αναμονή για τη ταινία, αλλά - πράγμα σπάνιο για τέτοιες περιπτώσεις - δικαίωσε και τους πιο απαιτητικούς. Το φιλμ χρησιμοποιώντας τα αρχέτυπα του καλού αμερικανικού σινεμά, μιλάει για το σύγχρονο κόσμο, για την εξέλιξη του ανθρώπου, για τη Δύση, για την οικογένεια, για τη θρησκεία μέσω ενός χαρακτήρα. Ο Daniel Plainview, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως υπαρκτή προσωπικότητα αλλά ως μια προσωποποίηση πολιτικών, τακτικών και ιδεών που εφαρμόστηκαν τον 20ο αιώνα και πολύ απλά αν συνεχιστούν στο μέλλον, σύμφωνα με τον προφητικό τίτλο του σχετικά αναίμακτου αυτού αριστουργήματος , θα χυθεί αίμα.
και...
+1. Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull
... που δεν μπορεί να μπει σε διαδικασία σύγκρισης γιατί πολύ απλά δεν είναι ταινία. Είναι το έδεσμα, το κέρασμα του Spielberg προς αυτούς που μεγάλωσαν με τις 3 πρώτες ταινίες, καθώς δεν έχει καμία διάθεση να δώσει κάποια νέα διάσταση στην τριλογία αλλά την χρησιμοποιεί πανέξυπνα, υπενθυμίζοντάς την ουσιαστικά. Και αυτό είναι ότι καλύτερο μπορεί να κάνει με την κακή πλοκή που έχει στη διάθεση του - ο άτιμος ο Lucas φταίει για όλα - , σεβόμενος και ο ίδιος έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ήρωες στην ιστορία του σινεμά, που έχει συνδυαστεί με την έννοια περιπέτεια. Πολύ απλά οι 2 πιο τέλειες ώρες.
10. Ratatouille
Animation αποκλειστικά για ενήλικες καθώς οι σκηνές γέλιου που είναι φτιαγμένες για παιδιά είναι πολύ λίγες. Ακόμη και ο προφανώς βρώμικος αρουραίος μπορεί να γίνει ο καλύτερος σεφ του Παρισιού, αρκεί να το θελήσει. Απλό και συνάμα άκρως απολαυστικό, δίνει την εντύπωση - όπως και το επερχόμενο Wall-E - πως πολλά ιδιοφυή μυαλά βρίσκονται πίσω από το χώρο των κινουμένων σχεδίων
9. In Bruges
Οι πιο περίεργες διακοπές της χρονιάς ξεχωρίζουν γιατί έχουν τις ιδανικές δόσεις δράματος και χιούμορ που λειτουργούν ως αντίβαρο το ένα για το άλλο. Απολαυστικοί πρωταγωνιστές, πολλά ευφυολογήματα αλλά και - το μόνο foul - παρατραβηγμένο φινάλε.
8. Michael Clayton
Το ντεμπούτο του Tony Gilroy ξεχωρίζει έχοντας ως ατού 2 εξαιρετικούς βοηθητικούς χαρακτήρες που εκφράζουν το καλό και το κακό, βάζοντας τον πρωταγωνιστή George Clooney σχεδόν μπερδεμένο κάπου στη μέση να προσπαθεί να ξεδιαλύνει την κατάσταση. Εξαιρετικό κείμενο - ειδικά οι μονόλογοι του Wilkinson - σε ένα φιλμ που φλερτάρει με διάφορα είδη χωρίς να καταλήγει στο τί ακριβώς είναι. Αυτό πιθανά είναι και η μεγαλύτερη γοητεία του
7. No Country for Old Men
Ένα τέλειο θέμα, η αδυναμία της παλαιάς γενιάς να κατανοήσει τους νεοβάρβαρους, δοσμένο από 2 βιρτουόζους και αθεράπευτους σινεφίλ μπορεί να γίνει η ταινία ορόσημο. Η εξυπνακίστικη διάθεση όμως των Coen και η πρόθεση τους να στήνουν άψογες αλλά καμιά φόρα χωρίς νόημα σκηνές, δεν βοηθά στη δημιουργία ενός αριστουργήματος. Είναι πάντως ένα σπουδαίο κινηματογραφικό γεγονός και μια απο τις καλύτερες ταινίες τους που επιζητά την πολλαπλή θέαση ώστε να γίνουν κατανοητές οι ανησυχίες τους για τη ζωή και τον θάνατο, το παρελθόν και το μέλλον.
6. Sweeney Todd : The Demon Barber of Fleet Street
Από τις εκπλήξεις, όχι φυσικά γιατί ο Burton δεν έχει την ανάλογη ποιότητα αλλά γιατί έμοιαζε κορεσμένος τα τελευταία χρόνια. Το καλύτερο μαύρο χιούμορ, δυνατή ιστορία εκδίκησης αλλά και φανέρωση των ικανοτήτων - και - στο μιούζικαλ του Depp.
5. Taxidermia
Αν και του 2006, αλλά παιγμένο φέτος στις αίθουσες, το αριστούργημα του Gyorgy Palfi - δείτε το εξαιρετικό πρώτο του φιλμ , Hukkle - είναι ασυμβίβαστο στη παρουσίαση των αλληγορικών εικόνων του. Πώς ξεκίνησε και πώς κατέληξε ο κομμουνισμός στην Ουγγαρία, αλλα και γενικότερα στην ανατολική Ευρώπη του 20ου αιώνα μέσα από μια σειρά άλλοτε σπαρταριστών και άλλοτε αποκρουστικών επεισοδίων. Για γερά νέυρα και στομάχια.
4. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
'Η μήπως το αντίθετο ; Η κινηματογραφική ειρωνεία σε όλο της το μεγαλείο. Ο Dominik αποδομεί το κλασικό γουέστερν και μετά από 2,5 ώρες μαγευτικών εικόνων - πολυ καλή δουλειά στη φωτογραφία - δίνει τη δική του άποψη για τους ήρωες και αντιήρωες της Δύσης. Σε μεγάλα κέφια Pitt και Affleck στηρίζουν όπως πρέπει αυτό το περίεργο δίπολο που κατατάσσει την ταινία στις εκπλήξεις της χρονιάς καθώς ο σκηνοθέτης είχε να εμφανιστεί από το 2002 και το μέτριο τότε Chopper.
3. 4 Months, 3 Weeks and 2 Days
...Και πως τερματίζονται σε μια οδυνυρή ημέρα. Το μεγάλο όπλο του Mungiu είναι πως μέσα από μια άσχημη προσωπική ιστορία, χωρίς να δίνει σαφείς πληροφορίες για το περιβάλλον που λαμβάνει χώρα, αφήνει να εννοηθούν τα πάντα μέσω των εικόνων του. Φθηνή παραγωγή που συστήνει στον κόσμο ένα αυθεντικό κινηματογραφικό ταλέντο που γνωρίζει πολύ καλά πως να μην κάνει μελό μια ιστορία που μοιραία οδηγεί προς τα εκεί, αλλά φλερτάροντας με το θρίλερ δίνει τελικά μια παρουσίαση της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης μιας ολόκληρης εποχής.
2. Zodiac
Μαζί με το πρώτο, οι 2 ογκόλιθοι της φετινής χρονιάς. Μια ιστορία για τις εμμονές, με εμμονοληπτικούς ήρωες από έναν κατ΄ εξοχήν εμμονοληπτικό σκηνοθέτη. Το σύγχρονο Vertigo ίσως, καταπιάνεται - τι ειρωνεία - με μια πραγματική και άλυτη ως σήμερα αστυνομική υπόθεση, εστιάζοντας στις προσωπικές ζωές αυτών που τις παράτησαν με σκοπό την επίλυσή της. Στα 150 λεπτά του δεν υπάρχει πλάνο που να μην ελέγχθηκε μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας από τον Fincher και για το οπτικό αποτέλεσμα αλλά και για την ομαλή συνέχεια των γεγονότων, δίνοντας έτσι ένα τελικό αποτέλεσμα απίστευτης συνοχής με σεβασμό προς το θεατή και χωρίς καμία διάθεση εντυπωσιασμού.
1.There Will Be Blood
Απλά το καλύτερο και όχι μόνο φέτος. Ο σπουδαίος Paul Thomas Anderson είχε ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχυ με την πολύχρονη αναμονή για τη ταινία, αλλά - πράγμα σπάνιο για τέτοιες περιπτώσεις - δικαίωσε και τους πιο απαιτητικούς. Το φιλμ χρησιμοποιώντας τα αρχέτυπα του καλού αμερικανικού σινεμά, μιλάει για το σύγχρονο κόσμο, για την εξέλιξη του ανθρώπου, για τη Δύση, για την οικογένεια, για τη θρησκεία μέσω ενός χαρακτήρα. Ο Daniel Plainview, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως υπαρκτή προσωπικότητα αλλά ως μια προσωποποίηση πολιτικών, τακτικών και ιδεών που εφαρμόστηκαν τον 20ο αιώνα και πολύ απλά αν συνεχιστούν στο μέλλον, σύμφωνα με τον προφητικό τίτλο του σχετικά αναίμακτου αυτού αριστουργήματος , θα χυθεί αίμα.
και...
+1. Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull
... που δεν μπορεί να μπει σε διαδικασία σύγκρισης γιατί πολύ απλά δεν είναι ταινία. Είναι το έδεσμα, το κέρασμα του Spielberg προς αυτούς που μεγάλωσαν με τις 3 πρώτες ταινίες, καθώς δεν έχει καμία διάθεση να δώσει κάποια νέα διάσταση στην τριλογία αλλά την χρησιμοποιεί πανέξυπνα, υπενθυμίζοντάς την ουσιαστικά. Και αυτό είναι ότι καλύτερο μπορεί να κάνει με την κακή πλοκή που έχει στη διάθεση του - ο άτιμος ο Lucas φταίει για όλα - , σεβόμενος και ο ίδιος έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ήρωες στην ιστορία του σινεμά, που έχει συνδυαστεί με την έννοια περιπέτεια. Πολύ απλά οι 2 πιο τέλειες ώρες.
