Το Michael Clayton, όπως ακριβώς και ο ομώνυμος κεντρικός του ήρωας, δε ξέρει τι ακριβώς είναι. Ένα τυπικό mid life crisis φιλμ ή μια ταινία καταγγελία για τις μεγάλες πολυεθνικές ; Από το τίτλο και μόνο συνειδητοποιείς πως επικεντρώνεται κυρίως στον ίδιο τον Michael, ξοδεύοντας άλλωστε αρκετό κινηματογραφικό χρόνο για τα προσωπικά του και μέσω αυτού εισχωρεί σε ένα θέμα προφανώς όχι καινούριο και μάλλον χιλιοειπωμένο, με σκοπό να διαφοροποιηθεί από ανάλογες προσπάθειες του παρελθόντος.
Είναι ενδιαφέρον πως ο Gilroy δεν αφηγείται την αποκάλυψη ενός σκανδάλου, αλλά την επίδραση που έχει το χρονικό της αποκάλυψης πάνω στον ήρωα. Γι’ αυτό άλλωστε και τον βάζει ως παρατηρητή των γεγονότων και όχι ως αυτόν που ξεσκεπάζει το σκάνδαλο χρησιμοποιώντας τον εξαίρετο Tom Wilkinson γι’ αυτή τη δουλειά. Βέβαια η ένσταση εδώ – η ισχυρότερη πάνω στη ταινία – είναι πως ένας 45άρης που φροντίζει βρώμικες δουλειές σε μια νομική εταιρεία, ανακαλύπτει ξαφνικά την Αμερική (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Βλέπουμε κάποιες φορές τον ήρωα να μοιάζει απορημένος ανακαλύπτοντας νέα στοιχεία για το σκάνδαλο, γεγονός μάλλον παράλογο για το περιβάλλον στο οποίο ζούσε ως τώρα. Βέβαια αυτό ευτυχώς δεν επαναλαμβάνεται και ο Clayton δεν καταλήγει καρικατούρα επαναστάτη, αλλά μοιάζει κυρίως με μέσο πολίτη που αναλογίζεται κάποια στιγμή τις ευθύνες του.
Στο ξεκίνημα μάλιστα του film ο Wilkinson παραληρώντας υπερτονίζει στον ήρωα πως αυτός είναι ο εκλεκτός, από αυτόν πρέπει να ξεκινήσει η αντίσταση. Γιατί ειδικά ο Michael Clayton ; Τι ιδιαίτερο τον κάνει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους ; Είναι χωρισμένος και μάλιστα δεν έχει κάποιον άλλο ερωτικό δεσμό άρα δεν έχει να επωμιστεί τη φροντίδα μιας συντρόφου, είναι όμως πατέρας και οφείλει να προσφέρει στον γιο του κάτι καλύτερο. Είναι τζογαδόρος – γι’ αυτό και άφραγκος – και κάνει μια δουλειά που πάνω από όλα θέλει κότσια. Δεν είναι υποκριτής λοιπόν και ο κόσμος της υποκρισίας του αποκαλύπτεται προσωποποιημένος από την “κακιά” Tilda Swinton, που προβάρει γεμάτη άγχος τις συνεντεύξεις και σε μια αξέχαστη σκηνή δεν τολμά να ξεστομίσει τη λέξη δολοφονία ενώ συναντιέται με “επαγγελματία” γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό. Αυτή η αποκάλυψη σηκώνει και τη σημαία της επανάστασης. Δε ξέρω όμως αν τελικά η λύση του Gilroy είναι όντως εφικτή ή πηγάζει από ταινία που θα πρωταγωνιστούσε πχ ο επίσης συμπαθής John McClane. Το σκεφτόμουν όταν ο George Clooney (λατρεία) χάζευε χαλαρωμένος επιτέλους τη Νέα Υόρκη και για αρκετές μέρες αργότερα. Τελικά αν και έχουν περάσει σχεδόν 2 εβδομάδες δεν μπορώ με σιγουριά να πω αν το συνολικό αποτέλεσμα μου ήταν αρεστό ή όχι. Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα πως αυτή είναι μάλλον η ισχυρότερη γοητεία της ταινίας, η διαρκής σύγκρουση στο μυαλό μου την κάνει ενδιαφέρουσα. Άλλωστε σε τελική ανάλυση ο ήρωας μου ρίχνει καμιά 20αριά χρόνια οπότε υποθέτω πως έχω χρόνο να αναλύσω τις ανησυχίες του…
