Limelight (1952, Charles Chaplin)
5 χρόνια μετά το απόλυτο αριστούργημά του ( τον Verdoux βεβαίως βεβαίως ) ο Chaplin έδωσε στο κοινό μια ταινία που όσο και αν ήθελε να το αποφύγει, δυστυχώς έτεινε αρκετά στο μελό (επίσης για να κάνουμε και την καταγγελία της ημέρας αποτελεί οφθαλμοφανέστατη αντιγραφή των Χειροκροτημάτων του Γιώργου Τζαβέλα). Το Limelight μένει στην ιστορία του σινεμά όμως για αυτήν τη σκηνή, όπου τα 2 ιερά τέρατα της βωβής κωμωδίας - Chaplin και Keaton - εμφανίζονται για 1 και μοναδική φορά μαζί για να αποδώσουν τον δικό τους φόρο τιμής στο είδος που υπηρέτησαν. Τώρα για το ποιος από τους 2 είναι καλύτερος, ούτε οι ήρωες του Dreamers δε μπόρεσαν να συμφωνήσουν, εμείς θα το βρούμε ;
.....Εγώ πάντως με τον Keaton ήμουν πάντα
5 χρόνια μετά το απόλυτο αριστούργημά του ( τον Verdoux βεβαίως βεβαίως ) ο Chaplin έδωσε στο κοινό μια ταινία που όσο και αν ήθελε να το αποφύγει, δυστυχώς έτεινε αρκετά στο μελό (επίσης για να κάνουμε και την καταγγελία της ημέρας αποτελεί οφθαλμοφανέστατη αντιγραφή των Χειροκροτημάτων του Γιώργου Τζαβέλα). Το Limelight μένει στην ιστορία του σινεμά όμως για αυτήν τη σκηνή, όπου τα 2 ιερά τέρατα της βωβής κωμωδίας - Chaplin και Keaton - εμφανίζονται για 1 και μοναδική φορά μαζί για να αποδώσουν τον δικό τους φόρο τιμής στο είδος που υπηρέτησαν. Τώρα για το ποιος από τους 2 είναι καλύτερος, ούτε οι ήρωες του Dreamers δε μπόρεσαν να συμφωνήσουν, εμείς θα το βρούμε ;
.....Εγώ πάντως με τον Keaton ήμουν πάντα
4 σχόλια:
Πρόσφατα ξαναείδα τον, μέχρι πρότινος και από μένα θεωρούμενο ως αριστούργημά του, Verdoux και ομολογώ "κατέβηκα" απ' το τρένο. Εξακολουθεί βέβαια για λόγους πολλούς να μου αρέσει πολύ, αλλά στον θρόνο πια κάθονται (ξανά) τα City Lights.
Τούτο που αναφέρεις του έχω ιδιαίτερη αγάπη - όπως συνήθως μου συμβαίνει με τις "αδύναμες" στιγμές μεγάλων.
Και η σκηνή αυτή - που σου είμαι ευνγώμων που θυμάσαι και αναβιώνεις εδώ στην εναλλακτική μας πραγματικότητα - με συγκινεί πάντα πολύ με όλα που κουβαλάει...
Αν και πάνε πολλά χρόνια από τότε που το πρωτοείδα, δεν το θεωρώ σε καμία περίπτωση αδύναμη ταινία. Το είχα βρει στο ύψος των προηγουμένων του δημιουργιών και διαποτισμένη από μια συγκρατημένη πικρία...
Σίγουρα δεν είναι αδύναμη η ταινία, απλά αυτή η πικρία που λες είναι τόσο έντονη σε κάποιες στιγμές που ίσως καταντάει υπερβολική. Προσωπικά έχω και εγώ ιδιαίτερη αγάπη σ'αυτήν, αλλά κυρίως λόγω αυτής της σκηνής και όχι τόσο για το σύνολο της
Σκηνη ανθολογιας που γυριστηκε με προτροπη του Κήτον , γι αυτο κι ο Κητον ειναι ηταν και θα ειναι ο αγαπημενος μου for ever!
Δημοσίευση σχολίου