The Fountain - Darren Aronofsky (2006)

Ο Θεός δημιουργώντας τον κόσμο έφτιαξε 2 δέντρα. Το δέντρο της Γνώσης και το δέντρο της Ζωής. Όταν ο Αδάμ και η Εύα γεύτηκαν τον απαγορευμένο καρπό από το δέντρο της Γνώσης, έχασαν την ευκαιρία να γευτούν και το δέντρο της Ζωής. Χρειαζόταν ένα μέρος τόσο δύσβατο και μακρινό - όχι με τη "γεωγραφική" έννοια του όρου - για να κρυφτεί το δέντρο της Ζωής ώστε μόνο οι άξιοι, οι ικανότεροι να καταφέρουν να γευτούν τους χυμούς του.

Σύμφωνα με τον Aronofsky λοιπόν το ιδανικότερο μέρος είναι τα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής. Με οδηγό το απόλυτο συναίσθημα, την αγάπη, μόνον αυτοί που θα το νοιώσουν στον υπέρτατο βαθμό θα έχουν την ευκαιρία να βρουν το ελιξήριο της ζωής. Αυτό που θα τους δώσει τη δυνατότητα να υπερβούν τις συντεταγμένες του χωροχρόνου και να κάνουν ένα το Περού του 15ου αιώνα, τον σύγχρονο κόσμο και το υπερπέραν του μέλλοντος. Βάζοντας τα ίδια 2 πρόσωπα και ενώνοντας σχεδόν, μέσω του μοντάζ, σκηνές που ανήκουν σε διαφορετικές περιόδους ο Aronofsky προσπαθεί σε όλη τη ταινία να καταργήσει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Η προσπάθεια απαιτεί πάντα και παντού τον ίδιο κόπο, την ίδια θυσία, την αφοσίωση ολόκληρου του είναι σου δηλαδή στο πρόσωπο που αγαπάς.
Οι υποσχέσεις ότι οπτικά τουλάχιστον θα βλέπαμε κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί μάλλον έκαναν τελικά κακό στην εικόνα της ταινίας . Άλλωστε το πρόβλημα το έχει η ίδια η φράση που ειπώθηκε και όχι το τελικό αποτέλεσμα - κανείς μάλλον σήμερα δε δικαιούται να υποσχεθεί κάτι τέτοιο,άσχετα με τις δυνατότητες του. Η εικόνα της ταινίας είναι σίγουρα εντυπωσιακή με τον Aronofsky να μην έχει εγκαταλείψει κάποιες εμμονές του παρελθόντος - τα επαναλαμβανόμενα ίδια πλάνα για παράδειγμα - και να χρησιμοποιεί περίεργες λήψεις αλλά και τη τεχνολογία όπου χρειάζεται. Εκεί που το παρατράβηξε λίγο είναι μάλλον το φινάλε καθώς με υπερφορτωμένη εικόνα από εφέ δεν είναι εύκολο να βγάλεις ποίηση - όχι ότι εφέ και ποίηση δεν συνδυάζονται, θυμηθείτε τί έκανε ο Kubrick. Η οριστική συνένωση του χώρου και του χρόνου δεν κατορθώνει να κορυφώσει αυτό που βλέπαμε τη προηγούμενη ώρα και χωρίς να αφήνει ακριβώς απορίες, δίνει την αίσθηση του ανικανοποίητου, του ανολοκλήρωτου.
Βέβαια η γενική εικόνα δεν χαλάει από αυτή τη παρατήρηση και το Fountain σηματοδοτεί την αναμενόμενη επιστροφή του Aronofsky και μάλιστα με θέμα υψηλότερων απαιτήσεων. Η ζωή, ο θάνατος, η αναζήτηση της αγάπης, η αιώνια ευτυχία γίνονται θέματα σαφώς επίκαιρα στην πιο flat πλέον καθημερινότητα μας. Το εξωπραγματικό περίβλημα της ταινίας μοιάζει ιδανικό για να στρέψει το ενδιαφέρον μας πάνω στα θέματα αυτά και ο καθένας να βάλει τον εαυτό του ίσως στη θέση των ηρώων, αξιολογώντας κατά κάποιο τρόπο δικές του πράξεις και θυσίες γι'αυτό που ονομάζουμε αγάπη.

ps : Άσχετο αλλά δεν είναι λίγο γελοίος ο Jackman χωρίς μαλλιά ;