Έχω κάνει πολλές φορές αυτή τη κουβέντα. Υποθέτουμε λοιπόν ότι υπάρχουν 2 κύριες κατηγορίες στις οποίες μπορούμε να κατατάσσουμε τους μεγάλου αθλητές. Αυτή των προικισμένων από το Θεό με ένα ταλέντο τέτοιο που προκαλεί το θαυμασμό όλων και αυτή των λιγότερο προικισμένων που γίνονται με τα χρόνια μεγάλοι χάρη στα μνημειώδη αποθέματα καρδιάς και υπομονής που διαθέτουν. Τυπικό δείγμα αθλητή της πρώτης κατηγορίας είναι ο Γκάλης, αντίστοιχα της δεύτερης ο Γιαννάκης. Οπότε λοιπόν είναι θέμα τι προτιμά ο καθένας. Το, πέραν του φυσιολογικου, ταλέντο ή την υπεπροσπάθεια? Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους "Γιαννάκηδες", προσωπικά ήμουν πάντα με τους "Γκάληδες" σε τέτοιες κόντρες.Δε θυμάμαι ποτέ τον Νικ να κλαίει, να χτυπιέται, να πέφτει με αυτοθυσία. Πολύ απλά και ήρεμα έπερνε τη μπάλα και μετά από 10-15 δευτερόλεπτα την έβαζε στο καλάθι. Με πραγματικούς και εξωπραγματικούς τρόπους. Και αυτή η ομορφιά δε συγκρίνεται με τίποτα
Γκάλης, ίσως ο πιο προκισμένος επαγγελματίας αθλητής που πέρασε από τα ελληνικά γήπεδα. Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμη και σε αδιάφορα παιχνίδια τύπου Άρης-Περιστέρι, δεν χαλάρωνε και έβαζε την τριαντάρα του, παίζοντας και τρέχοντας σαν να αντιμετωπιζε την Μπαρθελόνα. Είναι άφταστος.
5 σχόλια:
Η φράση “Inspired a nation” που ακούστηκε στην απονομή τα λέει όλα…
Αλήθεια ποιον θεωρείς καλύτερο μπασκετμπολίστα μεταξύ αυτού και του Γιαννάκη;
Πέραν απαντήσεως, ήταν μεγάλη και αρμόζουσα τιμή.
Έχω κάνει πολλές φορές αυτή τη κουβέντα. Υποθέτουμε λοιπόν ότι υπάρχουν 2 κύριες κατηγορίες στις οποίες μπορούμε να κατατάσσουμε τους μεγάλου αθλητές. Αυτή των προικισμένων από το Θεό με ένα ταλέντο τέτοιο που προκαλεί το θαυμασμό όλων και αυτή των λιγότερο προικισμένων που γίνονται με τα χρόνια μεγάλοι χάρη στα μνημειώδη αποθέματα καρδιάς και υπομονής που διαθέτουν. Τυπικό δείγμα αθλητή της πρώτης κατηγορίας είναι ο Γκάλης, αντίστοιχα της δεύτερης ο Γιαννάκης.
Οπότε λοιπόν είναι θέμα τι προτιμά ο καθένας. Το, πέραν του φυσιολογικου, ταλέντο ή την υπεπροσπάθεια? Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους "Γιαννάκηδες", προσωπικά ήμουν πάντα με τους "Γκάληδες" σε τέτοιες κόντρες.Δε θυμάμαι ποτέ τον Νικ να κλαίει, να χτυπιέται, να πέφτει με αυτοθυσία. Πολύ απλά και ήρεμα έπερνε τη μπάλα και μετά από 10-15 δευτερόλεπτα την έβαζε στο καλάθι. Με πραγματικούς και εξωπραγματικούς τρόπους. Και αυτή η ομορφιά δε συγκρίνεται με τίποτα
Γκάλης, ίσως ο πιο προκισμένος επαγγελματίας αθλητής που πέρασε από τα ελληνικά γήπεδα. Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμη και σε αδιάφορα παιχνίδια τύπου Άρης-Περιστέρι, δεν χαλάρωνε και έβαζε την τριαντάρα του, παίζοντας και τρέχοντας σαν να αντιμετωπιζε την Μπαρθελόνα. Είναι άφταστος.
ksereis oti gernas otan vlepeis ton Gkali me gkriza mallia kai ton thymasai akoma apo tis meres tou "Kypelou"
Δημοσίευση σχολίου