Συμμετέχοντας σε μια συζήτηση πριν λίγο καιρό με θέμα το παιδικό παιχνίδι, τόνιζα πως μια βασική διαφορά των πρόσφατων δεκαετιών με σήμερα ήταν η δύναμη του παιχνιδιού, της παιδικής περιπέτειας,που εξίσωνε παιδιά διαφορετικών κοινωνικών τάξεων. Σε αντίθεση με τα σημερινά ,εξοπλισμένα με διάφορα gadgets, παιδιά που συχνά μοιάζουν και ως δείκτης της οικονομικής εμβέλειας των γονιών, τα “παρατημένα” από αυτή την άποψη παιδιά των 80s σκότωναν την ώρα τους μέσω απλών, η στην προκειμένη και λίγο πιο σύνθετων, ιδεών και δημιουργούσαν φαινομενικά αταίριαστες φιλίες.
Από αυτή την άποψη δεν είναι καθόλου τυχαίο που το φιλμ τοποθετείται χρονικά στα πρώτα χρόνια του 80. Έχει ως βασικούς χαρακτήρες 2 τύπους παιδιών εύκολα αναγνωρίσιμους, τον φιλήσυχο και καταπιεσμένο Will Proudfoot μέλος βαθιά θρησκευόμενης οικογένειας που δεν του επιτρέπει να ακούει μουσική ή να βλέπει τηλεόραση, και το κωλόπαιδο Lee Carter που μεγαλώνει με τον αδερφό του χωρίς γονείς έχοντας πλήρη ελευθερία και ζώντας για να καταπιέζει παιδιά σαν τον Will. Μετά από μια σειρά συμπτώσεων οι 2 τους βρίσκονται στο σπίτι του Carter και παρακολουθώντας σε μια πειρατική vhs το Rambo:First Blood (εξαιρετική επιλογή νέοι μου…) αποφασίζουν να γυρίσουν μια δική τους εκδοχή της ταινίας και έτσι εγένετο Son of Rambo. Στα γυρίσματα θα γεννηθεί η φιλία τους και θα δοκιμαστεί από τη καταλυτική παρουσία ενός Γάλλου μαθητή που βρίσκεται για λίγες μέρες εκεί μέσω προγράμματος ανταλλαγής. Ο Didier, ένας εξαιρετικός για τη ταινία χαρακτήρας, πληγωμένος ίσως από τη μέτρια καθημερινότητα του εμφανίζεται στους Άγγλους μπλαζέ και εκκεντρικός (κάτι σαν νεαρή εκδοχή του Michael Jackson) βρίσκοντας την ευκαιρία να μετατραπεί σε ίνδαλμα τους για όσο χρονικό διάστημα είναι εκεί.
Ο Jennings – του αγαπητού Hitchhiker’s Guide to the Galaxy - αποφεύγει τη σημερινή εποχή και για να σχολιάσει και τους ήρωες των νέων. Το ότι από τα 3 παιδιά, τα 2 ονειρεύονται να γίνουν σινε-ήρωες και ο τρίτος pop star είναι φαινόμενο που συμβαίνει και σήμερα, όμως η επιλογή του Rambo, ενός εκλαϊκευμένου κινηματογραφικού ήρωα, δείχνει και την έλλειψη αντίστοιχων σημερινών. Το σημερινό παιδί ακόμη και να είχε τέτοιες ανησυχίες δύσκολα θα γυρνούσε π.χ. το Son of Neo ή το Son of Jack Sparrow – πού να μαθαίνει και CGI τώρα. Σε κανένα σημείο του φιλμ δε εκθειάζεται η ταινία Rambo, αυτό άλλωστε είναι και προσωπική γνώμη του καθενός, αλλά η δυναμική που είχαν πολλοί κινηματογραφικοί ήρωες του παρελθόντος και γενικότερα η επιρροή που ασκούσε το μέσο στον θεατή. Αυτή είναι που ξεσηκώνει τα παιδιά και οδηγεί σε ένα είδος επανάστασης, καθώς οι προσωπικές τους ιστορίες τους εμφανίζουν ως εγκλωβισμένους.
Με κάποια ψήγματα του Stand by me, αλλά με πολύ πιο κωμική διάθεση, το Son of Rambow είναι μια ταινία ενηλικίωσης που μοιάζει να βελτιώνει πολλές αντίστοιχες της εποχής που αναφέρεται. Χρησιμοποιεί σωστά τη νοσταλγία, ως διαπαιδαγωγικό μέσο κατά κάποιο τρόπο, και δεν πέφτει σε μελό συναισθηματισμούς. Αντιθέτως τονίζει την σχέση που μπορεί να έχει ένα παιδί με το ίνδαλμα του – πραγματικό ή φανταστικό – και πώς αυτή μπορεί να επηρεάσει προς το καλύτερο τις σχέσεις του με το στενό περιβάλλον. Άλλωστε αυτό είναι το πιο σημαντικό και το πιο δύσκολο συνάμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου