ΟΧΙ ΤΡΙΠΟΝΤΟ

Η αλήθεια είναι πως δε καταλάβαινα πολλά από αυτά που έβλεπα στο ματς. Ο βασικότερος λόγος που το είχα δει ήταν γιατί ήθελα να ανακαλύψω το λόγο που οι γονείς μου και διάφοροι φίλοι τους στήνονταν τα τελευταία απογεύματα στη TV και φώναζαν και ούρλιαζαν. Αφού ο father είχε την ευγενή καλοσύνη κατά τη διάρκεια του αγώνα,παρά το άγχος του, να εξηγεί τις ηλίθιες απορίες μου - γιατί αυτός βάρεσε 2 βολές και εμείς 1 και άλλα τέτοια - από το δεύτερο ημίχρονο και μετά καταλάβαινα πλέον σχεδόν τα πάντα. Η σημασία του τελικού και η επιρροή του πάνω μου ήταν καταρχήν να επιλέξω ομάδα (τον Άρη γιατί "εκεί έπαιζε ο Γκάλης") και κατά δεύτερο να τείνω σε αυτό το άθλημα καθώς αν και στη ζωή μου έχω παρακολουθήσει μάλλον περισσότερο ποδόσφαιρο, οι αγώνες που θα τους θυμάμαι για πάντα είναι μπασκετικοί. Μετά ήρθε η Γάνδη, το Μόναχο και η Σαραγόρα, άρχισα να αγοράζω και το Τρίποντο, ήρθε και η εδράιωση το 89, με τη σημαδιακή σκηνή τις υψωμένες γροθιές του Γκάλη πριν ακόμη μπει το τρίτοντο του Φάνη, και αυτό ήταν. 20 χρόνια αργότερα παραμένω Αριανός, ανήκοντας στη γενιά των λεγόμενων "μπασκετικών αριανων" και εξακολουθώ να βλέπω όσο περισσότερο μπάσκετ μπορώ.

ps : Η κασσέτα που γράψαμε το ματς πρέπει να υπάρχει ακόμη σπίτι μου. Την έχω δει άπειρες φορές