Νοσταλγίας συνέχεια

Με αφορμή το προηγούμενο post αλλά και την άφιξη στο εξαίσιο πλέον σπίτι μου του box με όλη σχεδόν τη φιλμογραφία των Laurel και Hardy μου ήρθαν και πάλι στον νου όλες αυτές οι σκέψεις περί του πόσο προσωπική είναι η εκτίμηση ενός φιλμ. Ανάλογα με τις περιστάσεις, τα άτομα, τη διάθεση και την ηλικία που παρακολουθείς κάτι μπορείς αυτομάτως να ταυτιστείς ή να αδιαφορήσεις γι' αυτό που βλέπεις. Μέσα από απλοϊκές ή σύνθετες εικόνες που εμφανίζονται στην οθόνη, ο καθένας βρίσκει τα νοήματα που θέλει να βρει ώστε η εικόνα να "μιλήσει" πραγματικά σ' αυτόν.
Η πρώτη από τις 3 νομίζω εποχές της κινηματογραφικής μου θέασης ξεκινά γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 80 και περιλαμβάνει προφανώς τα hit της εποχής (Indy, Rocky,Rambo, Star Wars,Karate Kid κτλ), τις αξιαγάπητες κωμωδίες (ο Ferris Bueller προηγείται) και μια ανεξήγητη για τότε αγάπη για το βωβό αρχικά και γενικώς το ασπρόμαυρο cinema ( με την τριάδα Chaplin-Keaton-Laurel & Hardy να με στοιχειώνει). Είναι λογικό όλες αυτές οι ταινίες ανεξαρτήτως αντικειμενικής κριτικής , όσο υπάρχει αυτή βέβαια, αυτομάτως μεγιστοποιούνται θυμίζοντας μου κυρίως εικόνες και καταστάσεις της παιδικής ηλικίας. Πως λοιπόν μπορείς μετά από χρόνια να τις απαρνηθείς, προστατεύοντας τη "σοβαρή" εικόνα σου, σε διάφορες κινηματογραφικές συζητήσεις που μπορεί να λάβεις μέρος;
Θέλω να πιστεύω πως κάτι τέτοιο δε θα συμβεί ποτέ - παρά το γεγονός πως κάποιοι με κατηγορούν ως snob χοχο - και θα υπερασπίζομαι τις επιλογές μου όσο μπορώ. Άλλωστε τα παραπάνω λόγια αν και κινηματογραφικά αντανακλούν και τη γενικότερη στάση μας στην καθημερινότητα,τις ιδέες, τις απόψεις, τα συναισθήματα. Να εξελισσόμαστε ναι, γι' αυτό χαίρομαι πολύ που μετά τον Indy ήρθε ο Hitchcock και ο Antonioni, αλλά να μην αλλάζουμε