Τα παιδιά ως γνωστόν παρά τις συνεχείς αταξίες τους, καταφέρνουν αυθόρμητα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο να αποκομίσουν τη συγχώρεση για τις πράξεις τους από τους υπόλοιπους. Ο Michel Gondry, ένας ενήλικας με καρδιά παιδιού, που είναι άξιον απορίας πως ζει στον κόσμο των μεγάλων, με τη τελευταία σκηνή – ύμνο για τη προσφορά του κινηματογράφου στον μέσο άνθρωπο συγχωρείται αυτομάτως για όλα τα λάθη που έκανε πριν.
Τα λάθη του πάντως είναι αναγνωρίσιμα και από το παρελθόν του και εντοπίζονται στο ότι χάνει πάνω στην παρόρμηση τον έλεγχο της ταινίας. Το σενάριο του φιλμ, για άλλη μια φορά ευφάνταστο, ασχολείται με 2 τύπους που για να σώσουν το ρετρό κατάστημα ενοικιάσεων VHS ταινιών, ξαναγυρνούν αρκετές από αυτές με πενιχρά μέσα, επειδή έχει καταστραφεί το εμπόρευμά τους. Όλη η εξέλιξη της ταινίας μοιάζει κάπως ιστορικά με τα πρώτα χρόνια του κινηματογράφου. Υπάρχουν δηλαδή από τη μια ευφυείς ερασιτέχνες και από την άλλη θεατές διψασμένοι για κάτι καινούριο παρά τις ατέλειες του. Αυτή η σχέση που αναπτύσσουν οι 2 πλευρές συχνά εξαφανίζεται από τις υπερβολές των πρωταγωνιστών και τα όχι πάντα κωμικά τους καμώματα που κατά διαστήματα κουράζουν. Σε συνδυασμό και με το προηγούμενο του, Science of sleep, ο Gondry μοιάζει εγκλωβισμένος στις ιδέες και το σινεμά που δημιουργεί. Είναι όμως πάντα – όπως και οι ήρωες του - συναισθηματικός, αυθόρμητος και πάνω απ’ όλα νοσταλγικός. Και επειδή έχει το ταλέντο να προβάλλει στην οθόνη τα προτερήματα του με πολύ γλυκό, και κάπως ανορθόδοξο, τρόπο δε μπορώ παρά να μη τον αποθεώνω. Έστω και αν επί της ουσίας το τελικό του αποτέλεσμα μοιάζει μέτριο.
3 σχόλια:
Skepsou oti to diko mou video pros ta teleytaia tou eixe problhma kai sto rewind phgaine me rythmous xelwnas...katalabaineis ti sixtiria exw riksei...
Kata ta alla de mporw para na symfwnhsw me oles tis parathrhseis sxetika toso me ton synaisthimatismo oso kai thn parormhtikothta tou Gondry
Περιμενα την ταινια για μηνες, βλεποντας και ξαναβλεποντας τα sweded βιντεακια online και περιμενοντας να ξεκαρδιστω με το καινουργιο ευφανταστο παιχνιδι του Γκοντρι.
Καμποσους μηνες και 2 ωρες μετα βρεθηκα καθισμενη στην αιθουσα να μαζευω τα δακρυα μου.
Με συγκινησε πραγματικα πολυ αυτη η ταινια, ακομα κι αν στη μεγαλυτερη της διαρκεια κοιτουσα απορημενη και διψασμενη περιμενοντας "κατι αλλο". Στο τελος, εστω και αργα, ο κυρ Μισελ με αποζημιωσε. Γιατι καταφερε να αποτυπωσει, μεσα απο τις μαυροασπρες handmade εικονες του(ς) πανω στο σκισμενο σεντονι, το κρεμασμενο στο παραθυρο του χρεοκωπημενου βιντεοκλαμπ, πως το σινεμαμπορει ακομα να εμπνεει -αν γινεται με αγαπη :)
Υπήρχε και το άγχος όταν το video ήταν στα τελευταία του, γυρνώντας τη κασέτα μην κόψει τη ταινία κάπου στα 2.
Μαριάννα :)) Τον αγαπάς και εσύ τον κυρ Μισέλ. Με σκηνές όπως την τελευταία πως είναι δυνατόν να μη γίνει κάτι τέτοιο θα μου πεις
Δημοσίευση σχολίου